Narodna Biblioteka „Jefimija“ Trstenik

KAMATOVIĆ Aleksa (1908-1982), osnivač i urednik „Jugoslavije“, novinar i urednik „Politike“.

Kamatovići/Komatovići su poreklom Kuči iz plemena Komatina, a ime im je po planini Komovi u Crnoj Gori. Inače, kamatos na grčkom znači – lep. Aleksa Komatović je bio ober knez nahije ribničke, a na Sretenskoj skupštini 1835. godine bio je deputat za Okružje kruševačko. Bio je deputat i 1839. godine za trstenički srez. Upokojio se 1854. godine i sahranjen je u porti crkve Sveti arhangel Gavrilo u Gornjem Ribniku.

Njegov dalji potomak i imenjak, Aleksa, rođen je 22. maja 1908. godine u Odžacima kod Trstenika, kao sin uglednog zemljoradnika Borisava Kamatovića i Jane Stevanović iz Odžaka. Osnovnu školu je završio u Odžacima i Trsteniku, a gimnaziju u Kruševcu. Posle gimnazije studirao je prava u Beogradu s namerom da postane advokat, ali se rano, još kao student, zainteresovao za politiku i opredelio se za novinarstvo. Kao izvanredan poznavalac sela, on je svojim prvim dopisima, pisanim jezgrovitim telegrafskim stilom, skrenuo pažnju urednika „Politike“, Trsteničanina Vladislava Ribnikara, koji mu je ubrzo poverio izveštavanje iz Kruševca, Trstenika i Vrnjačke Banje.

Početkom 1929. godine pokreće i uređuje kruševačke novine „Jugoslavija“, koje su izlazile na četiri strane, a četvrta je, po pravilu, sadržala najviše oglasa. Osnovna problematika, kojom se taj list kritički bavio, nije bila po volji tadašnjoj vlasti, pa je režim uzastopno zabranio tri broja (26. januara, 5. i 18. februara 1933. godine), posle čega je urednik Aleksa Kamatović i uhapšen. Po izlasku iz zatvora on je pokušao izdavanje novog lista pod nazivom „Epoha“, ali je i on zabranjen. Zbog bankrotstva „Jugoslavija“ je ugašena 1933. godine.

Aleksa prelazi u Beograd i radi kao novinar „Politike“, kasnije je i njen urednik.

Bio je i dopisnik lista „Težak“ i novinar „Glasa“ koji je i uređivao 1945. godine, sarađivao je sa Zemljoradničkom strankom Dragoljuba Jovanovića, kao i sa drugim naprednim novinarima, pa i sa urednikom konzervativnog antikomunističkog lista „Vreme“, kontroverznim komunistom Milošem Brašićem, zemljakom iz Rekovca, čiji su bliski rođaci živeli u Trsteniku.

Aleksa Kamatović, kao knjižničar i urednik književnog lista „Jugoslavija“, izabran je za člana Uprave Čitaonice u Kruševcu 17. aprila 1930. godine kada je i počela sa radom.

Aleksa Kamatović se oženio 14. oktobra 1943. godine Milicom, ćerkom trgovca Nedeljka Stanića iz Vrnjačke Banje. Jedan od kumova mu je bio železnički činovnik, Mileta-Mika Savić iz Trstenika. Aleksa sa Milicom nije imao dece.

Umro je 1982. godine u Beogradu.

KAMATOVIĆ Božidar-Kamato (1949-1994), akademski slikar.

Rođen je 1949. godine u Odžacima kod Trstenika. Osnovnu školu je završio u rodnom mestu, gimnaziju u Vrnjačkoj Banji, a Akademiju likovnih umetnosti i postdiplomske studije u Beogradu (1979) u klasi profesora Stojana Ćelića.

Član je ULUS-a od 1977. godine. Slikarstvom se bavio profesionalno, a svoj zavičaj na slikama je oživljavao motivima sa Zapadne Morave. Po rečima Miće Popovića: „Spojio je dve, na prvi pogled, nespojive stvari – varijantu geometrijske apstrakcije i nadrealističku semantiku.“

Samostalne izložbe: Dom JNA, Osijek, 1973; Kolarčev narodni univerzitet, Beograd, 1977; Likovni salon Dom kulture, Trstenik, 1978; Umetnička galerija, Kruševac, 1979; Galerija hotela „Plaža“, Herceg Novi, 1987; Likovna galerija Kulturnog centra, Beograd, 1991.

Izlagao je oko 50 puta na značajnim kolektivnim izložbama i učesnik je kolonija Dugo Selo 1984. i Lipovac 1988. godine. Studijska putovanja: Španija, Engleska, Italija, SAD, SSSR...

Nagrade za uspešna ostvarenja: Prva nagrada JNA (1973); Nagrada Kolarčevog narodnog univerziteta za najbolju izložbu u sezoni 1976/1977. i četiri otkupne nagrade SIZ-a kulture SR Srbije.

Živeo je i radio u Beogradu sve do svoje smrti 1994. godine.

Kao zavičajni slikar zastupljen je u likovnoj zbirci „Legat Elektrodistribucije Trstenik – Zavičajni umetnici“ u vlasništvu Narodne biblioteke „Jefimija“ Trstenik.

KARAMARKOVIĆ Lazar (1848-1914), profesor, načelnik okružni, industrijalac, potpredsednik Opšte privredne banke i narodni poslanik.

Rođen je 1848. godine u Trsteniku u uglednoj i bogatoj porodici oca Save, vodeničara, kalauza, stočarskog trgovca, kasapina, skeledžije i zakupca kantara i skele trsteničke, i majke Nastasije. Pored Lazara imali su i Mateju (1833-1903), profesora i narodnog poslanika, i ćerku Juliju (1830-1904), udatu za paroha trsteničkog, Mihaila Popovića.

Otac Sava Karamarković, jedan od najbogatijih trsteničkih trgovaca svog vremena, jedan je od trojice narodnih poslanika za trstenički srez na Skupštini 28. jula 1840. godine u Beogradu. Sava je preminuo 21. aprila 1857. godine u Trsteniku.

Lazar je osnovnu školu završio u Trsteniku, a u Beogradu gimnaziju 1866. godine i Pravni fakultet 1870. godine. Odmah je stupio u državnu službu kao praktikant Ministarstva, zatim je 1871. godine suplent negotinske polugimnazije, a 1872. smederevske gimnazije. Godine 1873. premešten je u Beograd u polugimnaziju, a 1874. unapređen je za profesora u zaječarskoj gimnaziji, gde je bio i direktor.

Prelazi 1875. godine u požarevačku Nižu gimnaziju, a 1877. godine u Prvu beogradsku.

Napušta državnu službu 1881. godine i bavi se industrijom i ekonomijom. Kao prvak Napredne stranke biran je za narodnog poslanika za požarevački srez 1885. i 1887. godine.

Vraća se u državnu službu 1888. godine na mesto načelnika Krajinskog okruga, a 1889. godine je penzionisan.

Od 1889. do 1895. godine ponovo se bavi ekonomijom i mlinarstvom na svom uglednom i lepom imanju „Letnjikovac“ kod Požarevca. Ovo imanje bilo je sa Požarevcem vezano prvom telefonskom linijom u Srbiji 1884. godine, a 1895. godine dobilo je „moderno električno osvetljenje“.

Od 1895. godine opet je u državnoj službi, na mestu načelnika Podunavskog okruga, sve do 1898. godine kada je opet penzionisan.

Nakon dve godine, 14. jula 1900, postavljen je za inspektora I klase Ministarstva unutrašnjih dela, sve do 1901. godine kada je po treći put penzionisan. Sledeće, 1902. godine, Beogradski opštinski sud ga bira za upravnika Opštinske trošarine u Beogradu, a 1903. je razrešen dužnosti.

Bio je intendantski činovnik u sva tri rata, za šta je odlikovan za revnosnu službu, a za zasluge u suzbijanju hajdučije 1896. godine u Podunavskom okrugu odlikovan je Takovskim krstom III stepena. Nosilac je i Ordena Belog orla V stepena.

Bio je član Glavnog odbora novoosnovane Napredne stranke i osnivač Opšte privredne banke i njen potpredsednik. Bio je član i utemeljivač Srpskog poljoprivrednog društva od 1885. godine i član Odbora Državne arhive od 1902. godine.

Lazar je lično, a posebno preko supruge, nesebično pomagao sirotinji i postradalima od poplava 1897. i 1898. godine.

Lazar S. Karamarković je umro za vreme Prvog svetskog rata, krajem juna 1917. godine, u Ženevi.

KARAMARKOVIĆ Matija-Mata (1833-1903), profesor, narodni poslanik.

Rođen je 1833. godine u Trsteniku u uglednoj i bogatoj porodici oca Save, vodeničara, kalauza, stočarskog trgovca, kasapina, skeledžije, zakupca kantara i skele trsteničke, i majke Nastasije. Ime je dobio po dedi – svešteniku, Matiji Karamarkoviću, čuvenom popu Mati.

Na Skupštini 28. jula 1840. godine u Beogradu Sava Karamarković je jedan od trojice narodnih poslanika za trstenički srez. Sava Karamarković je preminuo 21. aprila 1857. godine u Trsteniku.

Sava i Nastasija Karamarković, pored Matije, imali su Lazara (1848-1917), profesora i narodnog poslanika, i kćer Juliju (1830-1904) koja se oko 1850. godine udala za paroha trsteničkog, Mihaila Popovića, sa kojim je imala kćeri: Jelisavetu, Ljubicu i Maru, suprugu učitelja ribničkog, Radoslava Lazarevića, kasnijeg paroha i starešine trsteničke crkve, i dva sina: Stevana (1858-1921), koji je bio upravnik Pošte trsteničke, i Dragutina (1868-1943), profesora gimnazije u Jagodini i Požarevcu.

Matija-Mata Karamarković posle završene osnovne škole u Trsteniku nastavlja gimnazijsko školovanje u Kragujevcu i Beogradu. Potom, takođe u Beogradu, upisuje visoku školu, Licej (1854) i posle završene prve godine prelazi na drugu godinu Pravoslavnog odeljenja. Diplomirao je 1857. godine.

Avgusta iste godine započinje njegovo profesorsko službovanje u negotinskoj polugimnaziji, a zatim u Trećoj beogradskoj gimnaziji. Od 1865. do 1869. godine u Gimnazijskoj realki u Kruševcu prvi je direktor i profesor svih sedam predmeta (samo je Penije i Tolkovanje svetih evangelija držao sveštenik Stevan Petrović). Od 1870. godine je ponovo u negotinskoj polugimnaziji, zatim 1873. godine sledi unapređenje u sekretara III klase Ministarstva prosvete i crkvenih dela, pa 1874. godine u sekretara II klase istog Ministarstva, kada postaje i član Disciplinskog suda. Od 1875. pa y sledećih dvanaest godina na dužnosti je upravitelja varoši Majdanpek pri Ministarstvu narodne privrede i sa tog položaja izabran je za narodnog poslanika za Skupštinu u Nišu 21. novembra 1878. godine. Pripadao je Liberalnoj stranci i od 1859. u nekoliko navrata biran je za narodnog poslanika. Na zasedanju Narodne skupštine od 24. maja 1880. godine u Kragujevcu bio je među poslanicima koji su glasali za usvajanje Železničke konvencije zaključene između Srbije i Austro-Ugarske. Bio je predsednik Pododbora Društva Crvenog krsta 1881. godine u Majdanpeku. Od 1897. godine je na službi u Odeljenju glavne državne blagajne pri Ministarstvu finansija u Beogradu do 1990. godine, kada je, ukazom Njegovog veličanstva kralja, penzionisan sa 30 godina službe.

Govorio je više jezika i kao poliglota vodio je prepisku sa učenim ljudima u zemlji i inostranstvu.

Sa suprugom Darinkom imao je sinove: Savu, sudskog pukovnika, koji je dobio ime po svome dedi, Miloša, majora u vojsci Kraljevine Srbije, Marka, pisara sreza trsteničkog, i kćerke: Kosaru, Stanislavu, Nikoletu i Katarinu.

Profesor Mata Karamarković je često dolazio u Trstenik gde je imao veliko i bogato imanje i gde mu je sestra Julija bila udata za trsteničkog paroha, Mihaila Popovića. Svoje imanje je dao pod rentu kojom je rado pomagao crkvu i školu. U vreme dok je bio direktor i profesor u Kruševcu pomagao je da Trstenik dobije novu školu. Osnivač je Čitaonice u Kruševcu, pa je i trsteničkoj crkvi i novoj školi, pored ostalih priloga, poklonio veliki broj retkih i skupocenih knjiga za Čitaonicu, a njegov su primer sledila i njegova deca i drugi viđeni i imućni građani.

Mata Karamarković sa kruševačkim okružnim načelnikom, Pavlom Mutavdžićem, i sa drugim viđenim ljudima iz Kruševca, Trstenika i Karanovca, a posle stručne analize koju su izvršili njegov prijatelj, prof. dr Josif Pančić, i okružni fizikus, dr Kazimir Gonsiorovski, napisao je poziv za osnivanje „Osnovatelno-fundatorskog društva lekovite kiselo-vruće vode u Vrnjcima“. Poziv je pročitan na Svete Vračeve 1. jula 1868. godine u Kruševcu i predstavlja dokument o osnivanju Lečilišta Vrnjačka Banja.

Mata Karamarković je u Prvom odboru Čupićeve zadužbine, pored Josifa Pančića, Čedomilja Mijatovića, Stojana Novakovića i drugih.

Matija-Mata Karamarković je umro 2. marta 1903. godine u Beogradu.

KATIĆ Dragoljub (1916-1997), novinar, doktor pravnih nauka.

Rođen je 12. maja 1916. godine u Bogdanju, sin seoskog domaćina Vladimira Katića i majke Todore-Tode. Nakon završene osnovne škole u Bogdanju i Trsteniku i gimnazije u Kruševcu (1934), upisuje studije na Pravnom fakultetu u Beogradu. Prekinute studije 1941. godine nastavlja posle Drugog svetskog rata, prvo diplomira, a odmah zatim i doktorira temom: „Društveno-političke osnove arapskog nacionalizma“. Doktorat je objavljen pod istim naslovom u izdanju „Kulture“ iz Beograda 1954. godine.

Kao pripadnik naprednih ideja zalagao se za razvoj sela i zadrugarstva. Organizovao je gradnju Zadružnog doma sa seoskom omladinom u Bogdanju 1940. godine. Još kao gimnazijalac i student družio se sa trsteničkim predratnim komunistima, Obrenom Antićem, Radomirom Milunovićem Murom, Živadinom Apostolovićem... Posle Aprilskog rata, 1941. godine, iz Kraljevačkog lagera oteran je u zarobljeništvo u Nemačku, odakle se vratio 1945. godine.

Neposredno posle rata, od novembra 1945. do oktobra 1946. godine, proveo je na suđenjima ratnim zločincima i Nirnbergu u Nemačkoj kao predstavnik SFRJ.

Govorio je tri svetska jezika: francuski, nemački i engleski, a služio se i ruskim.

Od 1950. godine radio je kao profesionalni novinar, spoljnopolitički komentator u: „Politici“, Radio Zagrebu i Radio Beogradu. Bio je izveštač agencije „Tanjug“ iz Francuske, Švajcarske i Engleske, kao i iz istočnih zemalja i sa Bliskog istoka.

U Skupštini SFRJ bio je zadužen za informisanje.

Bio je upravnik Partijske škole pri Gradskom komitetu Saveza komunista Beograda.

Nakon penzionisanja, višegodišnjim zalaganjem, sa nekolicinom svojih ratnih drugova, uspeo je da se na Novom groblju podigne Spomenik svim umrlim ratnim zarobljenicima.

Nosilac je nekoliko značajnih ordena SFRJ.

Bavio se i publicistikom.

Objavljene knjige: Društveno-političke osnove arapskog nacionalizma, Beograd, 1954; Sedmi međunarodni sajam knjiga Beograd: 7-12. 11. 1962, katalog (jedan od autora), Beograd, 1962; Savremena Nemačka : jedna nacija, dva sveta, Beograd, 1968; Narodna misao ili životna filozofija običnog čoveka, Beograd, 1987; Zarobljeni a nepokoreni : zapisi bivših ratnih zarobljenika 1941-1945. (koautor sa Zoranom Sekulićem), Beograd, 1990.

Dr Dragoljub Katić, u braku sa Tatjanom-Tanjom, arhitektom ruskog porekla, ima ćerku, Mariju-Maju, arhitektu, udatu za Milutina Geca, takođe arhitektu, i unuke, Nikolu i Ninu.

Dr Dragoljub Katić je preminuo 10. avgusta 1997. godine u Beogradu, gde je i sahranjen.

KATIĆ Petar (1839-1915), trgovac, narodni poslanik.

Rođen je 1839. godine u Bogdanju pored Trstenika, sin trgovca Stevana Katića, jednog od najbogatijih i najuticajnijih Trsteničana, i majke Jelisavete.

Otac Stevan je rođen 1808. godine u seoskoj porodici Nikole i Stanke Katić iz Bogdanja. Kao stočarski trgovac iz Levča venčao se 1838. godine Jelisavetom iz Knića. Bio je član Liberalne stranke i poslanik iz Trstenika za Jagodinski okrug. Iako veoma bogat, zalagao se za sirotinju. Stevan je bio poslanik svetoandrejske Velike narodne skupštine 1858. godine, značajne po odluci da se knezu Milošu Obrenoviću ponovo preda vlast. Iste godine je narodni poslanik za levački srez i njegov rođeni brat Gliša Katić (1818), trgovac, ali za selo Bogdanje. Stevan je oko 1846. godine kupio kuću verovatno podignutu za sreskog načelnika u centru Trstenika. Stevan Katić, trgovac i kmet trstenički 1863. godine u Trsteniku je posedovao: „jednu kuću sa pomoćnim zgradama, tri dućana s placevima, 13 njiva, 3 livade, 6 vinograda, jedan čair, jednu baštu, jedan vrbak, jedno konopljište, jedan zabran i jedan šljivak – sve u vrednosti od 2.000 cesarskih dukata.“ Stevan Katić je umro 1873. godine u Trsteniku.

Petar Katić je nakon osnovne škole, koju je pohađao u Trsteniku, gimnaziju završio u Čačku. Nastavio je očeve poslove i postao je poznati marveni trgovac od Trstenika pa sve do Pešte, čime je uvećao porodični ugled i očevo bogatstvo. Bio je trstenički kmet, predsednik Upravnog odbora Trsteničkog udruženja za pomoć i štednju (1893-1894), predsednik Srpskog trgovačkog udruženja u Trsteniku (1894) i potpredsednik Srpskog Crvenog krsta za varoš Trstenik (1896). Petar Katić, kao predsednik Liberalne stranke kojoj je bio veran još od svojih mladalačkih dana, na izborima 1871. godine izabran je za narodnog poslanika za trstenički srez. Trgovac Petar Katić, jedan od najbogatijih građana Trstenika, kao poslanik se zalagao za sirotinju, za seljake, stočare, nadničare, pa iako je bio ministrima neprijatan zbog tvrdoglavosti, on je više puta biran za poslanika (1871, 1875, 1884, 1885, 1886, 1887, 1888, 1893, 1897, 1898, 1903) i po dužini poslaničkog staža je najznačajniji političar iz Trstenika. Bio je i u Vladi Aleksandra Obrenovića. Zalagao se za ekonomski naprednu, prosvetno i kulturno razvijenu Srbiju, ali je bio starinskih shvatanja slobode ličnosti i štampe. Pored Vasilija-Vase Anđelkovića, koji je bio praktičniji, Petar Katić je najznačajnija politička figura u trsteničkom srezu krajem XIX veka.

Između ostalih, nosilac je Ordena Takovski krst 1894. godine.

Sa nadgrobne ploče u porti hrama Svete Trojice u Trsteniku saznajemo da je Petar Katić, 19. jula 1901. godine, preneo posmrtne ostatke majke svog dede Nikole, svoje babe Stanke, umrle 23. januara 1850. godine, svoje majke Jelisavete, umrle 22. februara 1850. godine, dede Nikole, umrlog 23. januara 1851. godine i Gmitre, ćerke deda Nikole.

Petar Katić 1866. godine oženio se Katarinom, sedamnaestogodišnjom ćerkom bogatog trgovca Mihaila Spasojevića Iričanina, bogatog trgovca iz Trstenika, ali je ona posle dve godine braka umrla. Petar je sa drugom suprugom Hristinom (1851-1921), ćerkom sajdžije Jovana Dimitrijevića iz Jagodine, imao sinove Svetislava (1875) i Sretena (1879-1913) i kćer Jelisavetu (1881), udatu za Nikolu Mišovića iz Čačka.

Stariji Petrov sin, Svetislav, bio je policijski pisar u Čačku i Trsteniku i vođa Demokratske stranke za trstenički srez. Nakon Prvog svetskog rata prvi je predsednik opštine Trstenik (1920) i za vreme dok je bio predsednik opštine Trstenik, počeo je blagi oporavak grada i novi procvat trgovine, ugostiteljstva i zanatstva. Mada je uspeo da grad Trstenik uredi i ulepša jer je 1922. godine izgrađena termoelektrana, postavljena električna instalacija i grad je osvetljen elektrikom, on 1923. godine nije izabran ponovo za predsednika. Oženio se učiteljicom Zorom iz Čačka, sa kojom je imao sinove Miodraga, Ljubišu i Milana i ćerke Kristinu i Milevu.

Mlađi Petrov sin, Sreten, kafedžija i trgovac iz Trstenika, kao kaplar 4. eskadrona Konjičkog puka Šumadijske divizije, učestvovao je u oslobađanju Stare Srbije (Makedonije). Na vojnom pohodu kroz Albaniju oboleo je u Draču, te je upućen kući, ali je na putu umro u Solunu 6. februara 1913. godine.

Petar Katić, razočaran zbog sloma srpske države i vojske, tiho je umro 3. januara 1916. godine u Trsteniku.

I Stevan i Petar i Svetislav, tri generacije Katića, na spisku su članova i priložnika „Osnovatelno-fundatorskog društva lekovite kiselo-vruće vode u Vrnjcima“ 1868. godine.

Kuća imućne i ugledne trgovačke porodice Katić, sagrađene u Trsteniku polovinom XIX veka, danas je nepokretno kulturno dobro, spomenik kulture od velikog značaja. „Kuća Katića“ pripada tipu moravske kuće sa primesama orijentalnog stila i jedna je od retkih, gotovo u neizmenjenom obliku sačuvanih starogradskih kuća. Dva simetrična drvena doksata su jedinstven primer u moravskoj arhitekturi, a o bogatstvu trsteničke porodice Katić svakako svedoči i podatak da je ova velika i spratna kuća u to vreme imala i sistem centralnog grejanja.

Jedna ulica u Trsteniku, koja prolazi preko nekadašnjeg imanja ove značajne i ugledne porodice Katić, nosi ime Ulica Katića.

KATUNAC Vojislav (1872-1965), učitelj, načelnik Ministarstva finansija.

Vojislav-Voja Katunac, sin Todorov i Nikosavin, rodio se 8. avgusta 1872. godine u Selištu. Osnovnu školu je završio u Velikoj Drenovi, a Učiteljsku školu 1890. godine u Beogradu. Od 1890. godine je učitelj u krajinskom selu Čubri, od 1892. godine u Poljni, od 1895. godine u Medveđi i 1897. u despotovačkom Dvorištu. U Velikoj Drenovi učitelj je od 1898. do 1906. godine.

Voja Katunac, još dok je bio učitelj u Poljni, Medveđi i Velikoj Drenovi, bavio se voćnim i vinogradarskim kalemarstvom. Prvi je doneo sadnice iz Francuske u svoj zavičaj i jedan je od osnivača Kalemarske zadruge. Vojislav je svoje znanje o kalemarskoj proizvodnji nesebično prenosio meštanima koji su ga prihvatili sa oduševljenjem i sa puno entuzijazma i to vrlo uspešno. I danas je ovaj kraj poznat po vrhunskom kalemarstvu.

Voja Katunac, pošto je izučio Višu finansijsku školu 1911. godine, radi kao činovnik u Poreskom odeljenju Ministarstva finansija Kraljevine Srbije u Beogradu. U novoj službi Voja je 1914. godine poreski inspektor za Bitoljsku oblast, a u Velikom ratu glavni čuvar državne blagajne. Nakon rata, od 1924. godine, načelnik je Generalne direkcije neposrednog poreza Kraljevine Jugoslavije, a od 1928. godine je pomoćnik generalnog direktora Poreske direkcije. Iste, 1928. godine, penzionisan je i od tada češće dolazi u Vrnjačku Banju u kojoj je stekao dve vile u centru pored parka. Vilu „Katunac“ sa 42 sobe je izdavao i 1931. godine u njoj je smešten Činovnički sanatorijum.

Bio je 1929. godine član Upravnog odbora Glavnog saveza državnih činovnika i predsednik uprave Nabavljačke zadruge državnih službenika u Beogradu.

Kao penzioner u Vrnjačkoj Banji, u međuratnom periodu, mnogo je uradio za njen ugled kao lečilišta i turističkog centra našeg kraja, kao i za zdravstvenu, zemljoradničku i opančarsku zadrugu u Velikoj Drenovi.

Vojislav je bio oženjen i imao je pet sinova i ćerku.

Umro je 1965. godine u Vrnjačkoj Banji, gde je i sahranjen.

Rođeni brat Vojislava Katunca, Svetozar-Zola Katunac, pisar u drenovačkim zadružnim ustanovama, u oslobodilačkim ratovima Srbije bio je pisar u Štabu Druge armije, kod vojvode Stepe Stepanovića. Živeo je 96 godina i ostavio je „Ratni dnevnik“ u rukopisu o kretanju Konjičkog diviziona Timočke divizije drugog poziva za period od 22. septembra 1915. do 16. januara 1916. godine.

KEZIĆ Miloje (1877-1956), vitez Karađorđeve zvezde.

Rođen je 1877. godine u seoskoj porodici oca Koste Kezića u Medveđi. Za Prvi balkanski rat mobilisan je sa 35 godina starosti, vojni obveznik sa životnim iskustvom, a u Prvi svetski rat je ušao kao prekaljeni ratnik iz dva balkanska rata.

Miloje Kezić je jedan od slavnih ratnika koji su ispoljili veštinu i junaštvo na ratištima Cera, Kolubare i na Solunskom frontu i stekao slavu srpskog ratnika obasjalu oreolskim sjajem.

Svojim iskustvom, uspesima u borbama i junaštvom zaslužio je Zlatnu vojničku Karađorđevu zvezdu sa mačevima i veći broj drugih odlikovanja i priznanja.

Umro je u Medveđi 1956. godine, gde je i sahranjen.