Narodna Biblioteka „Jefimija“ Trstenik

JANKOVIĆ Milica (1881-1939), slikarka i književnica.

Rođena je 23. novembra 1881. godine u Požarevcu u trgovačkoj porodici – otac joj je bio poznati požarevački trgovac Danilo Janković. Imala je dve sestre i mlađeg brata. Zbog bankrotstva i nesuglasica 1884. godine razvode joj se roditelji i ona sa majkom, sestrama i bratom odlazi u Veliko Gradište.

Osnovnu školu je završila u Velikom Gradištu. Posle šest razreda gimnazije i završene Više ženske škole završila je Slikarsku školu u Beogradu (1902) kod Bete i Riste Vukanović. Bila je učitelj veština u Višoj ženskoj i Učiteljskoj školi u Kragujevcu (1902-1906).

U 21-oj godini razbolela se od tuberkuloze i kostobolje. Godine 1904. je bila na stručnom usavršavanju u Minhenu. Naučila je ruski i francuski jezik i u dugim danima vezanosti za krevet bavila se prevođenjem. Posle jednog pada sa stepenica obolela je od kostobolje, pa je skoro dve decenije bila prikovana za krevet.

Rat je zatiče 1914. godine na lečenju u Splitu. Preko Italije i Grčke vraća se u Srbiju. Okupaciju 1915-1918. godine provela je u zbegu u Trsteniku i Vrnjačkoj Banji. Nastanila se sa svojim sestrama u domu Perside (1858-1929), udovice trgovca Đorđa Jovanovića, i njenih kćeri Đurđije (1889-1941) i Sinđelije (1885). Ova kuća moravskog stila poznata je u Trsteniku kao Cacina kuća, dom Radojke-Cace Agatonović-Lazović.

Milica se najradije družila sa lepo obrazovanom devojkom, Đurđijom Jovanović, potonjom suprugom trgovca Radoja-Rake Ljutovca. Zajedno sa Milicom bile su njene sestre, učiteljice Stanka i Kosara, i sestra od tetke Rada. Stanka je bila učiteljica u Osnovnoj školi „Sveti Sava“, a oko 1922. godine se vratila u Veliko Gradište.

Knjiga pripovedaka Milice Janković Istinite priče o deci i za decu, nadahnuta je zbivanjima i likovima iz izbeglištva koje je provela u Trsteniku. U priči „Siročići“ opisuje se dečak Miodrag Milosavljević, sin voskara Petra.

U priči „Caca“ opisana je devojčica Radojka-Caca Agatonović (1915-2012), Đukina sestričina, potonja omiljena profesorka Gimnazije u Trsteniku. Njen otac, Mileta Agatonović, poštanski službenik, nalazio se na Solunskom frontu dok je devojčica rasla i pitala se zašto i ona nema oca kao njene drugarice.

U priči „Vida“ opisuje se sestra Dušana Cvetkovića Cvrce, berberina. U priči „Begunci“ opisuje se sudbina Živke Cvetković, potonje Mutavdžić, učiteljice, sestre Cvrcine.

Posle rata je nastavnica Crtanja u Drugoj ženskoj gimnaziji u Beogradu. Zbog bolesti prevremeno je penzionisana 1926. godine.

Pisala je pesme u stihu i prozi, pripovetke za odrasle, omladinu i decu, romane, putopise, skice, prigodne članke, književne i umetničke prikaze. Govorila je francuski i ruski jezik, a prevodila je sa ruskog (L. N. Tolstoj, Detinjstvo, dečaštvo, mladost, Beograd, 1914). Od 1909. godine, prvo pod pseudonimom Leposava Mihajlović, a od 1914. godine pod svojim imenom, objavljivala je radove u publikacijama: „Srpski književni glasnik“, „Misao“, „Delo“, „Venac“, „Ženski pokret“, „Žena i svet“...

Objavljene knjige: Ispovesti, (pod pseudonimom Leposava Mihajlović), Beograd, 1913; Pre sreće, Zagreb, 1918; Neznani junaci, Beograd, 1919; Kaluđer iz Rusije, Sarajevo, 1919; Čekanje, Beograd, 1920; Smrt i život, Beograd 1922; Priroda i deca, Beograd, 1922; Istinite priče o deci i za decu, Beograd – Sarajevo, 1922; Plava gospođa, Beograd, 1924; Pripovetke za školsku omladinu I, Beograd, 1927; Plavi dobroćudni vali, Beograd, 1929; Mutna i krvava, Beograd, 1929; Pripovetke za školsku omladinu II, Beograd, 1932; Među zidovima, Beograd, 1932; Putem, Beograd, 1932; Zec i miš. Priče o životinjama, sa 12 ilustracija Bete Vukanović, Beograd, 1934; Žuta porodica i druge priče, Beograd, 1935; Ljudi iz skamije, Beograd, 1937.

Bila je najčitanija književnica svog vremena. Prevođena je na: nemački, engleski, češki, bugarski i slovački jezik.

Lečila se u banjama, na moru i u Parizu (1926-1928). Skoro 20 godina bila je nepokretna, vezana za postelju. Umrla je u 27. jula 1939. godine u Niškoj Banji, a sahranjena na je Novom groblju 29. jula u Beogradu.

JAĆIMOVIĆ Svetislav-Tisa (1892-1965), guslar, narodni pesnik.

Rođen je 6. marta 1892. godine u Stragarima u seoskoj porodici Mirka-Mirče i Perside, rođene Vučić iz Milutovca. U rodnom selu je završio osnovnu školu i još dva razreda, takozvanu produženu školu. Ostao je na imanju kao zemljoradnik.

Kao dvanaestogodišnjak učio je guslanje uz brata u familiji, Obrada Milenkovića, on mu je napravio prve gusle od natega, vrga. Učio je i od komšija: Đurđa Mihailovića, Bogomira Ivanovića i Nikodija Mišića. Posebno izdvaja svog ujaka, Simiona Novakovića, kao najboljeg guslara.

Oženio se 1913. godine sa Milosijom Janićijević (1889-1974) i sa njom imao pet kćeri i jednog sina: Živku, Milku, Simku, Budimira-Budu, Budimku i Budislavu-Slavu.

Vojsku je služio u Zaječaru u HI pešadijskom puku, I bataljonu u četi kod komandira majora, Milije Mijatovića. Stalno je guslao i pevao vojsci i oficirima, kako u miru, tako i u ratu. Guslao je i u Prvom svetskom ratu. Pevao je komandantu Armijske oblasti, vojvodi Stepi Stepanoviću, komandantu II Armije i komandantu Divizije, pukovniku Voji Živanoviću, potpukovniku Vasi Madžareviću, njegovom komandantu HI puka. Slali su ga svuda da peva našim jedinicama. Kasnije, kada je zarobljen i odveden u logore u Austriju, Čehoslovačku, Poljsku i Mađarsku, pevao i guslao je logorašima.

Po oslobođenju 1918. godine nastupao je u školama i garnizonima širom Jugoslavije i po zavičajnim kafanama. Stručnjaci i znamenite ličnosti dale su najlepše mišljenje o njegovim epskim pesmama, pevanju i guslanju (Matija Murko, Miodrag Vasiljević Krda, Miloš A. Slijepčević i drugi).

Svirao je u Trsteniku u kafani „Topalović“, kod Bolke u kafani „Jadran“, zatim kod Jose Karalića, trgovca u Trsteniku, pa u Duškovoj kafani u Beloj Vodi, po kafanama u Velikoj Drenovi, Milutovcu i Vrnjačkoj Banji i to mu je bio predratni zimski angažman u zavičaju. Preko zime je guslao, boravio i hranio se u vrnjačkim hotelima „Zvezda“ i „Sutjeska“. Svirao je i na terasama hotela „Zelengora“, „Partizanka“, u parkovima kod „Tople vode“ i „Snežnika“...

Pre rata je pevao na kraljevom dvoru i fotografisao se sa kraljem Aleksandrom i kraljicom Marijom...

Nema podataka da je učestvovao na Prvoj guslarskoj utakmici u Sarajevu 1924. godine, a na Drugoj, u Narodnom univerzitetu u Beogradu, 6. novembra 1927. godine, dobio je petu nagradu. Na Trećoj utakmici, 6. oktobra 1929. godine, u Skoplju učestvovao je sa „Malim Radojicom“ (učestvovao je i Drag. Stanojević iz Trstenika sa pesmom „Grujica Paša Zagorski“), a na Četvrtoj, oktobra 1933. godine, u Beogradu je među nagrađenima. Na takmičenju u Kragujevcu 1927. godine je kao guslar improvizator osvojio prvu nagradu.

Imao je i učenike u guslanju i pevanju: Milana Ivanovića iz Stopanje, kao najboljeg, Vladimira Radića, Dimitrija Poskića, Dobrivoja Stojanovića, već poznatog guslara, Vitomira Jovanovića, Ognjana Savića, Živojina-Žiku Grubača, zvanog Rućko iz Konjuha, a naročito svog sina Budimira.

Od oko 1935. do 1941. godine i izbijanja rata držao je dućan u Stragarima u svom dvorištu, do glavnog puta. Inače, bio je jak domaćin pre Drugog svetskog rata, ali nije radio imanje, već je plaćao nadničare. Imao je konja i čezu kojima je putovao po kraju, magazu za vino, kazan za rakiju, muljaču, trijer, krunjač...

U Drugom svetskom ratu iskazao se kao rodoljub. Sarađivao je i bio naklonjen Narodnooslobodilačkom pokretu i KPJ preko Drage Jovanovića Španca i Tile Jovanovića iz Stragara. Pevao je svima za vreme Drugog svetskog rata i nedićevcima, i ljotićevcima, Kostinim četnicima, dražincima i Titovim partizanima...

Poslednji je narodni guslar trsteničkog kraja, čije su strune odzvanjale na priredbama, školama i raznim skupovima. Autor je oko 70 pesama koje je pevao.

Objavio je: Proboj Solunskog fronta 1. septembra 1918. godine, Beograd, 1928; Smrt viteškog kralja Aleksandra I Ujedinitelja u Marselju 9. oktobra 1934, Beograd, 1935; Vojvoda Lune u narodnim pesmama, Paraćin, 193?.

U Dvornikovićevoj Karakterologiji Jugoslovena predstavljen je sa još dva guslara.

Snimak pesme „Mali Radojica” u izvođenju Svetislava-Tise Jaćimovića je u fonoarhivu Muzikološkog instituta SANU.

U Područnom odeljenju u Velikoj Drenovi i Zavičajnom odeljenju Narodne biblioteke „Jefimija“ u Trsteniku čuva se deo rukopisne zbirke Jaćimovićevih narodnih epskih pesama.

Pesma „Smrt Branka Mutavdžića“ (1943), gde je hrabro, slikovito i umetničkom kompozicijom opisao smrt sedamnaestogodišnjeg mladića čuva se u neobjavljenoj monografiji (rukopisu) Otvaranje neba (hronika Velike Drenove) u Istorijskom arhivu u Kruševcu.

Umro je 28. oktobra 1965. godine u Stragarima gde je i sahranjen.

JOVANOVIĆ Dragoslav-Španac (1913-1982), lekar, španski borac i učesnik NOB-a.

Rođen je 1913. godine u Stragarima u imućnoj porodici, nadaleko cenjenoj po ugledu, pameti, poštenju, patriotskom opredeljenju i dobročinstvima, od oca Vilimona i majke Borike, rođene Tavrić iz Male Drenove. Osnovnu školu je završio u Milutovcu, a gimnaziju u Kruševcu. Upisuje se na Medicinski fakultet 1932. godine u Beogradu. Među studentima na Beogradskom univerzitetu tih godina bio je vrlo živ komunistički pokret kome je i Dragoslav pristupio. Član Skoja postao je u zimu 1934, a član Komunističke partije u jesen 1936. godine. Te 1936. i naredne godine član je Političkog aktiva i Akcionog studentskog odbora na Univerzitetu.

Sa studijama je bio pri kraju kad je, jula 1937. godine, otišao u Španiju. U španskom građanskom ratu Dragoslav je pripadao 14. francuskoj internacionalnoj brigadi, gde je radio u previjalištima u bolnicama uz front. Nakon 29 meseci, 1939. godine, sa svojim bataljonom među poslednjima je napustio špansku zemlju i prešao u Francusku, gde je proveo celu 1939. i najveći deo 1940. godine. Odatle je 23. novembra brodom stigao u Split, odakle sa žandarskom pratnjom u Zagreb, pa u Bileću. Sa velikim spiskom potpisa ovdašnjih ljudi i uz garancije došao je u Stragare, gde ga je čekao poziv za odsluženje vojnog kadra. Kao vojnik 1941. godine borio se u Aprilskom ratu protiv Nemaca.

Po direktivi Pokrajinskog komiteta Komunističke partije, Dragoljub je u septembru 1941. godine, postao član Okružnog komiteta partije za Kruševac, od jula 1942. do novembra 1943. bio sekretar tog partijskog foruma, a potom do kraja rata bio na terenu sa partizanskom jedinicom Jablanice i Puste Reke.

Po završetku rata, Dragoslav je na Medicinskom fakultetu položio ostatak ispita, što mu je ostalo odlaskom u Španiju. Radni vek završio je kao vojni lekar u Beogradu, gde je i penzionisan.

Umro je 1982. godine. Uz prisustvo brojnih poštovalaca, državne i vojne počasti, sahranjen je u Stragarima.

Rođeni brat Dragoslava Jovanovića, Svetislav-Tila, rođen je 1901. godine. Bio je zemljoradnik i predratni član Komunističke partije. Od pogibije Radoja Krstića iz Popine, novembra 1942. godine, bio je predsednik Sreskog narodnooslobodilačkog odbora za srez trstenički. Bolovao je od Birgerove bolesti, pa je 1939. ostao bez jedne, a 1942. godine i bez druge noge, kretao se u kolicima. Ubili su ga četnici 17. jula 1944. godine. Škola u Stragarima nosi njegovo ime.

Obojici braće, u Stragarima, narod je podigao spomen-poprsja.

Jedna ulica u Kruševcu danas nosi ime – Dr Dragoslav Jovanović Španac.

JOVANOVIĆ Dragutin-Lune (1892-1932), vojvoda, kapetan, narodni poslanik.

Rođen je 1892. godine u Aleksincu, pošto je dve godine ranije 1890. njegov otac Mirča, zidar, sa ženom Dostanom-Dockom i sinom Dragoljubom iz Prilepa, tada još uvek u Turskoj, ilegalno prešao u Srbiju i naselio se u Aleksincu. Krajem XIX veka Dragoljub se ženi Julkom, ćerkom Save Draškovića, dolazi na miraz i cela porodica se seli u Vrnjačku Banju, gde zidaju kuću – Vilu „Micu“ (po imenu Dragoljubove ćerke Mileve-Mice).

Dragutin nakon završene osnovne škole u Vrnjačkoj Banji od oca i brata uči zidarski zanat i radi na izgradnji pruge Kruševac – Stalać – Užice. Tada od glavnog inženjera dobija nadimak „Lune“, po kome će biti poznat do kraja života.

Čitajući list „Vardar“ saznao je za borbu srpskih četnika u Makedoniji za nacionalno oslobođenje hrišćana u Turskoj. Nadahnut pričama i pesmama o komitama, Dragutin Jovanović Lune postaje zainteresovan za Četničku akciju, te stupa u odred vojvode Vuka 22. marta 1911. godine. U borbama u Makedoniji protiv turskih regularnih jedinica i bugarskih komita, pod komandom vojvode Vuka stiče borbeno iskustvo. Kao četnik vojvode Vuka učestvovao je i u balkanskim ratovima.

Po izbijanju Prvog svetskog rata, u činu narednika, pristupa Jadarskom četničkom odredu vojvode Vuka. U oktobru 1914. godine Lune sa svojim vodom na Bezimenoj adi (blizu Ade kurjačice) zarobljava 10 austrougarskih oficira i oko 300 podoficira i redova. Kao prekaljeni ratnik, Lune je 1. avgusta 1916. godine unapređen u čin aktivnog narednika.

Učestvovao je u gotovo svim značajnijim bitkama koje je Srpska vojska vodila u Prvom svetskom ratu, a u borbi na Kajmakčalanu 29. novembra 1916. godine na Gruniškom visu ranjen je u ruku. U novembru 1917. godine dobija zadatak od Vrhovne komande da se ubaci u neprijateljsku pozadinu i dostavlja informacije o kretanju okupatorskih trupa. Početkom 1918. godine boravio je u Vrnjačkoj Banji, Trsteniku i okolini. Iako praćen i progonjen od okupatora, uspeo je da iz kruševačkog zatvora oslobodi Stanka Egerića i Sidu Milosavljevića. Ilegalno, prerušavan na razne načine, kreće se po: Vrnjačkoj Banji, Kraljevu, Kragujevcu, Jagodini, Trsteniku, Kruševcu. Prema kazivanju svedoka, sa vojvodom Lunetom su išli u komitske poduhvate Trsteničani: Bogomir Dimitrijević Bolka, kafedžija, Isidor Krunić, obućar, Sava Mitrović Ućukalo, knjigovođa, Bogdan Gordić, raspop i činovnik iz Mostara, Ilija Čeperković, zemljoradnik iz Štulca, Milorad Milosavljević Roda, maturant iz Veluća, a kasnije Milutin Petković iz Jagodine i Italijan Đovani Pega i Ljubica Čakarević, učiteljica iz Užica. Na okupiranim područjima Makedonije i Srbije ostaje sve do kraja avgusta 1918. godine. Za ovaj podvig unapređen je u čin potporučnika.

Hroničar austrougarske okupacije u Trsteniku, Božo Maršićanin, svedoči da je već 17. oktobra 1918. godine ušao u Trstenik jedan srpski oficir i obavestio građane da su Austrijanci napustili varoš.

Prema kazivanjima bivših komitskih jataka, Bogomira Dimitrijevića Bolke i Save Jankovića, među prvima je u Trstenik stigao vojvoda Dragutin Jovanović Lune sa 12 dobrovoljaca i bez zadržavanja produžio za Vrnjačku Banju.

Za zasluge u ratovima odlikovan je: oficirskom Karađorđevom zvezdom sa mačevima IV stepena, vojničkim Zlatnim i Srebrnim ordenom Karađorđeve zvezde sa mačevima, Zlatnom medaljom Miloš Obilić za hrabrost (dva puta), francuskim Ratnim krstom, grčkom medaljom za hrabrost, Albanskom spomenicom, Spomenicama ratova 1912-1918. i drugim odličjima.

Trostruki vitez Karađorđeve zvezde sa mačevima, vojvoda Lune, spada u red najomiljenijih ličnosti i kod vojske i kod naroda. Malo je ko znao njegovo pravo ime i prezime, za sve je on bio legendarni vojvoda Lune ili jednostano Lune. Njegovo junaštvo narod je prepričavo i veličao pesmama. Između dva rata rado se pevala i slušala pesma:

Ko ne žali braćo mlad umreti,

nek se javi Lunetovoj četi.

Lune nema kuću ni imanje,

on je rodom iz Vrnjačke Banje…

Posle Prvog svetskog rata vojvoda Lune ostaje u vojsci kao aktivan oficir i do 1920. godine služi u 4. pešadijskom puku, zatim u Graničnoj trupi 48. pešadijskog puka. Godine 1923. odlazi po zadatku u strumički kraj da očisti južnu Srbiju od bugarskih razbojnika koje je slao Todor Aleksandrov. Uspešno je izvršio zadatak za dva meseca. Penzionisan je u činu kapetana 31. marta 1924. godine na službi u Komandi Beograda.

Ni nakon toga Lune nije mirovao. Bio je nezadovoljan stanjem u novoj državi i javno je negodovao. Pristupa Demokratskoj stranci Ljube Davidovića i 15. avgusta 1926. godine postaje predsednik opštine Vrnjci, a 11. septembra 1927. godine i narodni poslanik za srez trstenički. Lune je zaslužan za uređenje i pošumljavanje Vrnjačke Banje, a sa ocem, banjskim fijakeristom, otvorio je i auto-servis sa prodavnicom rezervnih delova, a kasnije je uzeo kafanu „Snežnik“ pod zakup.

Lune je bio oženjen Kruševljankom Zorom sa kojom nije imao dece, a nakon razvoda imao je burnu vezu sa Milicom Gradištanac iz Trstenika. Kasnije se ženi Danicom iz Niša 1930. godine i ni sa njom nema dece.

Prilikom atentata na Stjepana Radića u Narodnoj skupštini 20. juna 1928. godine, Dragutin Jovanović Lune se nalazio neposredno uz atentatora Punišu Račića, ali je na suđenju u maju i junu 1929. godine oslobođen optužbi za saučesništvo u ubistvu hrvatskih poslanika. Posle ovih događaja napušta politiku i učestvuje jedino u radu četničkog Udruženja koje je vodio Kosta Milovanović Pećanac. Bio je potpredsednik zemaljskog odbora Udruženja četnika.

Dragutin Jovanović Lune ubijen je 2. jula 1932. godine na Železničkoj stanici u Nišu revolverskim metkom policijskog agenta, Stevana Protića, sa kojim se Lune potukao oko pregleda prtljaga. Protić je za ovo delo osuđen na 5 godina zatvora. Ovo ubistvo je i do današnjeg dana ostalo pod velom sumnje.

Prilikom prevoza iz Niša za Vrnjačku Banju 3. jula 1932. godine sprovod se zadržao oko jedan sat u Trsteniku na trgu ispred hrama Svete Trojice. Ceo Trstenik i mnogi iz okoline su se okupili da isprate legendarnog ratnog heroja. Četvorica paroha Svete Trojice održali su opelo, a kratak pomen Lunetu drži prota Milan Sretenović. Sahranjen je narednog dana na groblju u Vrnjačkoj Banji uz prisustvo ogromnog broja ljudi.

Dušan Cvetković je napisao komad u 10 slika o životu Vojvode Luneta, koji je 23. septembra 1932. godine u Vrnjačkoj Banji izvelo Narodno pozorište Moravske banovine iz Niša.

Narodni guslari Svetislav Jaćimović Tisa iz Stragara i Vojislav Erac Šumadinac iz Male Drenove su po školama, na vašarima i praznicima pevali pesme o hrabrom vojvodi Lunetu kao o div-junaku.

Literatura o Lunetu: Dušan Cvetković, Vojvoda Lune, istiniti događaj iz doba okupacije u 10 slika s pevanjem, Niš, 1933; Svetislav Jaćimović, Vojvoda Lune u narodnim pesmama, Paraćin, 193?; Vojislav Erac, Vojvoda Lune, Paraćin, 19??; Radenko Savić, Vojvoda Lune, 19??; Dušan Cvetković, Vojvoda Lune u pesmama i pripovetkama, Niš, 1940; Antonije Đurić, Po zapovesti Srbije, Čačak, 1994; Ognjan Topalović, Vojvoda Lune, Vrnjačka Banja, 2002; Nina Simić, „Četnički vojvoda Dragutin Jovanović Lune“, „Rasinski anali“ br. 4, 2006.

JOVIĆ Dušan (1921-1996), doktor filoloških nauka, univerzitetski profesor.

Rođen je 4. aprila 1921. godine u Stublu, graničnom selu između Trstenika i Kraljeva, u siromašnom poljoprivrednom domaćinstvu oca Vladimira, koji je u Stubal došao na miraz iz Godačice, i majke Divne, ćerke Radomira Mitrovića. Osnovnu (četvorogodišnju) školu završio je u Čukojevcu. Do kraja Drugog svetskog rata živeo je kao nadničar u rodnom Stublu. Nakon rata, od 1945. do 1948. godine, radi u Kruševcu gde vanredno pohađa Gimnaziju. Uz rad, za samo tri godine, položio je sedam razreda, odlazi na odsluženje vojnog roka u Novi Sad i za vreme vojnikovanja položio je i osmi razred i maturu. Zatim, na Filozofskom fakultetu u Beogradu upisuje grupu za Južnoslovenske jezike i Opštu lingvistiku. Diplomirao je 1956. godine sa visokom prosečnom ocenom.

Nakon završenog fakulteta, od 1956. do 1958. godine, radio je kao pofesor u Gimnaziji i Srednjoj poljoprivrednoj školi u Rači Kargujevačkoj, kada polaže i državni ispit. Po položenom državnom ispitu radio je kao asistent na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu do 1961. godine, kada prelazi na mesto profesora na Višoj pedagoškoj školi u Zrenjaninu, gde ostaje do 1967. godine. Za vreme rada u Zrenjaninu prof. Dušan Jović je doktorirao 15. aprila 1965. godine na temu: „O trsteničkom govoru“ na Filozofskom fakultetu u Novom Sadu.

(Radi proučavanja trsteničkog govora – navodi Jović /pored četvorogodišnjeg boravka i rada u Kruševcu, od 1945. do 1948. godine, gde je zbog posla imao stalan kontakt sa selima trsteničke opštine/ – na terenu sam bio četiri puta: godine 1959, 1963, 1964, i prilikom pripremanja ovog rada za štampu, radi proveravanja izvesnih podataka 1967. godine proveo sam još nekoliko dana na ovom terenu. Uz to, Stubal, moje mesto rođenja... /gde/ ...sam živeo oko 20 godina i govorio dijalektom koji se veoma malo razlikuje od trsteničkog govora... Ispitivanje govora imalo je i ekstenzivan i intenzivan karakter. Osnovne osobine govora proučene su u većem broju sela: Velikoj Drenovi, Medveđi, Mijajlovcu, Bogdanju, na levoj strani Z. Morave; Stopanji, Tobolcu, Veluću, Rataju, Šljivovu – na desnoj strani Morave i u središnom delu Župe. Zatim govor Stubla i Čukojevca – sela u podnožju Gledićkih planina ka ušću Gruže u Moravu. Takođe je proučavan govor Podunavaca, Vrbe i Gračaca – sela s desne strane Morave...)

U vreme boravka u Zrenjaninu i doktoriranja predaje honorarno Opštu lingvistiku na Katedri za južnoslovenske jezike i Opštu lingvistiku Filološkog fakulteta u Beogradu, gde prelazi u stalni radni odnos 1969. godine kao docent. Zatim je 1972. godine biran za vanrednog, a 1977. godine za redovnog profesora, gde ostaje do penzionisanja, do 1986. godine.

Ni posle penzionisanja Jović ne prestaje da se bavi naukom. Drži predavanja iz Opšte lingvistike po pozivu, na Filozofskom fakultetu u Nikšiću i na Univezitetu u Prištini. Predavanja iz Opšte lingvistike držao je sve vreme na Filološkom fakultetu u Beogradu na postdiplomskom stepenu svim postdiplomcima lingvističkog smera.

U vreme Informbiroa, prof. dr Dušan Jović, zbog stručne polemike u „Politici“ u vezi sa Staljinovim člancima o lingvistici objavljenim u glasilima Akademije nauka SSSR-a, biva nepravedno optužen i osuđen na golootočku zatvorsku torturu, zbog čega mu je ozbiljno narušeno zdravlje, pa je te posledice nosio do kraja života.

Za vreme radnog veka, prof. dr Dušan Jović je dve godine proveo kao lektor i predavač za Srpskohrvatski jezik i Opštu lingvistiku na francuskom Univerzitetu u Klermon Feranu, gde je bio i direktor Instituta za srpski jezik, i dve godine u Upsali, u Švedskoj.

Prof. dr Dušan Jović je govorio i pisao na desetak jezika, služio se sa dvadesetak, a za potrebe Opšte lingvistike ovladao je osnovama i svahilija.

Umro je 26. oktobra 1996. godine u Beogradu, gde je i sahranjen.

Autor je većeg broja stručnih studija i članaka u zbornicima i periodici.

Objavljene knjige i radovi: O imperfektu u govorima okoline Vrnjačke Banje, Novi Sad, 1959; O problemu imenica III vrste u nekim štokavskim govorima, Novi Sad, 1962; O trsteničkom govoru (doktorska disertacija), Zrenjanin, 1964; Moderni lingvistički pravci i mogućnost njihove primene u školskoj praksi, Beograd, 1964; Trstenički govor, Beograd, 1968; O jeziku „Zakona o rudnicima“ despota Stefana Lazarevića, Beograd, 1969; Radoje Simić, Levački govor, „Srpski dijalektološki zbornik“ XIX, Beograd, 1972, str. 1-616; Osnovni principi lingvostilističkih opuca, Beograd, 1975; Lingvostilističke analize, Beograd, 1975; Jezik i kultura govora : udžbenik srpskog jezika za 1. i 2. razred zajedničkih osnova srednjeg usmerenog obrazovanja (koautor), Beograd, 1977, 1978, 1979; Jezički iskaz Prote Mateje Nenadovića, b. m., 1979; Jezički sistem i poetska gramatika, Beograd – Jedinstvo, 1985; Trstenički govor, „Srpski dijalektološki zbornik“ XVII, Beograd, 1988, str. 1-239; Futur i aspekt u francuskom i srpskohrvatskom jeziku, Beograd, 1992.

JOVIČIĆ Miloš (1881-1973), sudija, predsednik Apelacionog suda u Beogradu.

Rođen je 8. jula 1881. godine u Trsteniku u siromašnoj porodici oca Milorada, abadžije, i majke Agapije.

Nakon završene osnovne škole u Trsteniku, šest razreda gimnazije završio je u Čačku 1899, a potom dva razreda u Prvoj beogradskoj gimnaziji, gde je i maturirao 1901. godine. Pravni fakultet završio je u Beogradu i zatim bio od 1909. praktikant u beogradskom Prvostepenom sudu i pisar Prvostepenog suda u Čačku, Požarevcu i Beogradu. Kada je 1914. godine položio sudijski ispit, kratko vreme bio je sekretar Prvostepenog suda u Smederevu, a zatim postavljen za sudiju Okružnog suda u Kumanovu, gde je 1915. godine sačekao povlačenje naše vojske.

Nakon Prvog svetskog rata bio je ponovo sudija Prvostepenog suda u Kumanovu do 1920, a do 1922. godine sudija u Beogradu. Sudija Apelacionog suda je u Skoplju 1924. godine, a od 1925. do 1933. sudija Apelacionog suda u Beogradu. Od 1933. do 1936. godine je sudija Kasacionog suda u Beogradu, sve do 1. septembra 1936. godine kada je postavljen za predsednika Apelacionog suda u Beogradu. Predsednik je sve do početka Drugog svetskog rata.

Bio je član Upravnog odbora beogradskog Apelacionog suda i Udruženja sudija Kraljevine Jugoslavije (1933). Bavio se najviše porodičnim i naslednim pravom i sa radovima učestvovao na stručnim kongresima.

Objavljena dela: Pravni odnosi u porodici, Beograd, 1935; O zajedničkim testamentima, Beograd, 1936; Kako da se u novom građanskom zakoniku uredi pravni položaj vanbračne dece, Beograd, 1937.

Umro je 30. marta 1973. godine i sahranjen je na Novom groblju u Beogradu.